"Przeznaczenie" - tekst napisany ot tak sobie

Przeznaczenie... To słowo od jakiegoś czasu nie dawało jej spokoju. Nawet teraz kiedy leżała w łóżku, przewracając się z boku na bok. Czym ono jest i czy w ogóle istnieje? I przede wszystkim, czy można je oszukać? Te wszystkie pytania krążyły w jej głowie jak pszczoły bucząc cicho i domagając się odpowiedzi.

- Cisza! - powiedziała w myślach, stanowczo wypędzając je w najciemniejszy kąt swojej podświadomości, gdzie ich brzęczenie stało się tak ciche, że aby je usłyszeć musiała skupić się najlepiej jak mogła.

Nie wiedziała nawet kiedy zaczęła o tym myśleć. To przyszło samo, niespodziewanie, a teraz dręczyło ją po nocach nie dając spać. Już przyzwyczaiła się do tego ciągłego szumu w głowie. Nauczyła się go ignorować, jednak nigdy nie próbowała go słuchać. Już sama myśl o tym przyprawiała ją o ból głowy.

Nie myśląc o nieustającym buczeniu Kelly zamknęła oczy, schowała twarz w poduszkę i zapadła w sen.

***

Następnego ranka, gdy wstała z łóżka, jej kolana omal nie ugięły się pod wpływem wirujących w jej głowie myśli. Dziewczyna zaklęła cicho po czym podeszła do szafy i powoli zaczęła się ubierać.

- Dlaczego ja? - zapytała samą siebie. Nagle przez jej świadomość przeleciało jedno słowo. Przeznaczenie. - Czy to możliwe? Na pewno nie. - Skarciła się w myślach, po czym wyszła z pokoju.

Weszła do kuchni, wyjęła z szafki filiżankę i włączyła ekspres do kawy. Gdy napój był gotowy Kelly wzięła kubek parującego płynu i usiadła przy stole. Kawa była pyszna, z każdym jej łykiem, dziewczyna czuła jak przez jej ciało przepływa fala odprężenia. Jej myśli, które dotychczas pędziły jak stado dzikich koni wepchnięte w najgłębszy kąt jej umysłu, nagle zwolniły i poukładały się, mimowolnie zaczęła je przeglądać.

- Nie sądzę, żeby przeznaczenie istniało, a nawet jeśli to na pewno można je oszukać. Przecież nie ma rzeczy niemożliwych - powiedziała na głos, budząc przy tym drzemiącego w rogu kuchni Apolla. Kot wstał, podszedł do Kelly i otarł się o jej nogi, po czym wskoczył jej na kolana. Dziewczyna z uśmiechem pogłaskała go po czym delikatnie zdejmując go z kolan wstała. Wzięła torbę, płaszcz i wyszła z domu.

Oto mój autorski tekst pt. "Przeznaczenie" napisany kompletnie bez powodu. Mam nadzieję, że wam się podoba. Jeśli tak, to czy chcielibyście ew. ciąg dalszy? Dajcie znać w komentarzach. :)

~Meg